Uzun zaman sonra elime kalem aldım nihayetinde. Kulağımda Cem Karaca’dan ‘ Çok
yorgunum’ adlı parça tınılıyor. Uzun zamandır da seni konuşmuyordum. Bugün seni andım,
belki de kulakların çınlamıştır. İsterdim ki sevgilim sesin çınlasın bende. Gerçi… Unutmaya
yüz tutuyor beynimin uğultuları içinde o huzurum.
BİR YANIM BİR YARIM
Sokağın ortasında bir kız ve sonu bir hikayenin
Boğazımda düğümleri ayrılamayışımızın ve o son bakışlar gözlerimde
Diğer sokaklara dert yakındım sessizliğimin yalnız gürültüsünde
Bir kez ağladım o gece, susmadı bir daha ağzımı açmadan attığım çığlıklarım
Ağlamamak için de direnmedim
Gülmek için çabalamadım
Sen aklıma gelince hem gözlerim doldu o günden sonra
Hem de filizlendi dudaklarımın sen nehrinin kıyısı
Anmamaya çalıştıkça seni ve ait olduğun her şeyi
Annemin kollarında kaybettim bu savaşı
Sana ağlarken buldum kendimi
Bu son dediğim gün beni affetmeli bugün
Bugün yeniden kırdım zincirleri
Gözümde canlanınca baharımın silüetİ
Gülerek anlatırken seni , ağlarken buldum arkandan bakan gözlerimi
Kurumasın diye uğraşırken bahçelerim
Sen ezdin çiçeklerimizi ve ben yağdırdım tonlarca yağmurları
Sen gibi fazla kaçırdım bu mevsimde damlaları
Sevmek de mübalağa sanatıydı oysa ki
Eksik mi sevdim, bu neyin sefaleti?
Comments