AMBALE

İçimi dökmekten vazgeçtim Yalnızlığı kucaklıyorum sanki Bir yaprak hafifliğiyle düşüyorum Salına salına yavaş yavaş Dallarım artık gölge yapmaz Ağacım bir meyve dahi vermez Güneşin doğuşu zulümdür artık Kalsın bedenim karanlıkta Ayaklarım artık adım atmıyor Yüreğim artık çarpmıyor Ruhum ise dövüşmüyor hayatla Ruhsuz bir bedende Gidiyorum sonsuzluğa