bir gölge gün ışığında öldü
yaşamak pek eskiydi
hüzün vardı belki ilk defa
korku kapıyı çaldı anne sıcaklığında
ölmek...
yaşamın sırtında taşıdığı elbiseden farksızdı
üşümüş martı kuşları
yorgundur bulutlar
dökerken gözyaşlarını
her öleyazan elini çekmezdi nefretten
korkunç kışta umutlar ölürdü
şafak karanlık
güneş solgundu
yüreği hibe edilmiş sevda çiçeği
hislerini yalnız alevler içinde dışa vururdu
anlamını yitirmiş yüzü asık gölge
soğuktan ancak bu güzeli solurdu.
Comments