Nü Wa'ya Mektup

Gökyüzünün gri yalnızlığına terk ediyorum kendimi

Güneş hiç doğmuyor ve günler geçmiyor böylece

Suskun Troya' nın gölgesine sığınıp

Yüklüyorum yüreğime yalnızlık üzerine bildiklerimi

Amaçsız ve kimsesiz ülkelerin sömürgesi oluyorum birden

Uzak insanlar diyarına dikiyorum gözlerimi

ve hep bekliyorum...

Bir yıldız kayacak ya da bir aşk düşecek kalbime diye

Bir gün bir öykünün kahramanı olurum

güzel biten bir düş görürüm

Kahkahalarımdan kulaklarım çınlar belki...

Kim bilebildi ki bu dünyaya dair şeyleri

Hem bilsem yine de yaşar mıydım sanki

Atalarımı arıyorum ben

Kızgın çöl belki

Belki de batık bir yer altı kenti

Beni bu dünyaya ait yapacak bir şey arıyorum ben

Yalnız ama kimsesiz olmadığım bir zaman olmalı

Bir geçmiş zaman hikayesi

Bir kahramanlık, Onurlu bir ölüm

Bir yitik kent serserisi

Bir tarihi olmalı insanın

Bir insan olmalıyım...